İsmail Doruk hayatın çevrili alanlarından insanların, hayvanların, bitkilerin sesiyle renk veriyor yazdıklarına. Bildiğimizi, içinde olduğumuzu sandığımız hayatlar katı disiplin ve hiyerarşiyle nasıl bir anda her şeyi değiştirebiliyor işte bunu anlatıyor yazar. Okurken bir sinema perdesinden akıp giden görüntülerle oradaymış, olanı yaşıyormuş hissi uyandırıyor.

“Aç köpekler için üzülen Kanuu’nun yapabileceği bir şey yoktu. Yapraklar dökülmüş soğuklar kendini hissettirmeye başlamıştı. Yağmurlu bir sonbahar günü onlarca sivil kam­yon kışlaya geldi. Depolardaki malzemeler kamyonlara yük­lendi. Auroon endişeliydi. İlk defa böyle bir olayla karşıla­şıyordu. Kamyonlar yüklenip gittikten üç gün sonra tekrar geldi. Gene yükleme yapıldı. Kışlanın düzeni yavaş yavaş değişmeye başladı. Yemek saatleri aksadı. Otobüsler geldi. Askerlerin bir kısmı otobüslere binip gittiler. Asker sayısı, yemek miktarı, nöbetçi sayısı azaldı. Depocunun Auroon’a ilgisi kalmadı. Koca koca tırlar defalarca kışlaya doldu. Tanklar, kariyerler, bazı araçlar tırlara yüklendi. Artık her gün kışladan bir şeyler eksiliyordu.”